Po kongresie - kilka wrażeń ogólnych

Plaza Mayor

XXII Światowy Kongres Politologii przeszedł do historii, kolejny – w 2014 roku w Montrealu. Wyn Grant, szef programowy całego wydarzenia, podał na koniec kilka danych statystycznych, które pokazują skalę wydarzenia. Zorganizowano około 600 paneli tematycznych, wygłoszonych zostało około 1900 referatów, zarejestrowało się ponad 6 tysięcy uczestników. Zważywszy na te liczby, przygotowanie całej imprezy należałoby ocenić jako perfekcyjne. Nie licząc wpadek z przesuwaniem kolejnych deadline’ów i długim oczekiwaniem na mejlowe odpowiedzi organizatorów, nie było żadnej „wtopy”. Nawet czasowej! Wszystkie wydarzenia rozpoczynały się i kończyły najwyżej z 5-minutowym poślizgiem, co wzbudziło mój nieskrywany podziw dla tych, którzy tym wszystkim zawiadywali.

Palacio Real

Na minus należy natomiast organizatorom policzyć chęć dodatkowego zarobienia na uczestnikach. Proponowane na stronie kongresu hotele i hostele (z których – jak mniemam – dzięki tej rekomendacji skorzystała większość uczestników) oferowały swoje usługi po zdecydowanie zawyżonych cenach. Wystarczyło porównać w necie stawki, by przekonać się, że na tzw. wolnym rynku pokój można było zarezerwować zdecydowanie taniej. Prosty przykład: organizatorzy proponowali noclegi w akademikach (pokoje bez łazienek i dość daleko od centrum) za 35 euro od osoby, podczas gdy w podobnej cenie oferowały swoje usługi porządne hostele w zdecydowanie lepszym punkcie miasta. Nie mówiąc o tym, że miejsca w standardzie schroniskowym były dostępne już od 18 euro. Ale jak wiadomo w Hiszpanii kryzys, więc może powinniśmy wybaczyć organizatorom ten cenowy nietakt?

Palacio de Comunicaciones

A propos kryzysu i mieszkania w centrum miasta – przyszło mi wskutek tego przeżyć dwie całonocne nieomal demonstracje, odnotowane nawet przez polskie media (policja użyła gumowych kul, inaczej pewnie by się ten news nie przebił). Niespecjalnie były te protesty miłe – trudno po prostu usnąć, gdy nad zgromadzonym tłumem non stop latają śmigłowce, skutecznie zagłuszając i tak już głośne gwizdy i krzyki. Z drugiej strony naocznie się mogłem przekonać o tym, że poziom irytacji (desperacji?) Hiszpanów jest ogromny i wymóg kolejnych cięć budżetowych będzie się spotykał z coraz to bardziej dramatyczną reakcją.

Mam całe stosy notatek z różnych referatów i paneli, pewnie jak to uporządkuję, to przyjdzie czas na podzielenie się naukowymi wnioskami i przemyśleniami. Póki co mały pseudo-hiszpański akcent muzyczny: